Eigenlijk ben ik al jaren gefascineerd door ligfietsen. De kans om er eens een te proberen kwam toen ik mijn (ondertussen ex-)schoonvader leerde kennen. Hij bouwde al in de jaren '70 van de vorige eeuw ligfietsen voor de lol. Hij had er nog wel een paar staan die ik mocht uitproberen.

De voordelen van rijden op een ligfiets ten opzichte van een tourfiets zijn legio:

  • Je hele rug wordt ondersteund. Je zit niet op een klein zadel, maar ligt in een comfortabele zetel. Ook de polsen en handen worden niet belast. Door deze comfortabele houding kun je gemakkelijk lange afstanden fietsen zonder lichamelijke ongemakken.
  • Je hebt een veel beter zicht op het landschap dan op een gewone fiets. Het is alsof het landschap langs je glijdt terwijl je in je luie stoel zit. Rijden op een ligfiets combineert uitstekend met mijn andere hobby: vogels kijken. Je ziet echt veel meer op een ligfiets dan op een gewone fiets.
  • Het kleinere frontale oppervlak zorgt ervoor dat de luchtweerstand een stuk lager is. Dit uit zich in hogere snelheden of minder inspanning bij gelijke snelheid. Per geleverde hoeveelheid energie kom je verder dan op een gewone fiets.
  • Rijden op een ligfiets is veiliger dan rijden op een gewone fiets. Mocht je een onzachte ontmoeting met een obstakel hebben, dan vangen je benen de eerste klap op in plaats van je hoofd.

 

Mijn eerste ligfiets was een voor een groot deel uit hout gebouwde fiets. Leuk om op te rijden, maar zwaar en niet erg handig. Die ruilde ik na een tijdje in voor het volgende exemplaar, ook van mijn ex-schoonvader, waar ik jaren op heb gefietst.

 

 

 

Dit was een heel prettige fiets, maar bij hogere snelheden ging hij wel wat zwabberen en soms deinde de fiets mee in de trapcanans. Ik heb hier nog wel fietsvakanties mee gedaan. Kind achterop in een zitje, fietskar erachter.

 

 

Het einde van de fiets was daar, toen het frame doormidden brak tijdens een fietstocht. Gelukkig ondervond ik zelf geen schade.

Enkele jaren had ik geen ligfiets, maar het begon weer te kriebelen. Om eens wat anders te proberen, kocht ik een prachtige tweedehands ICE Sprint. Schitterend stukje techniek, speciaal bedoeld voor mannen die als kind nooit een skelter kregen. ;-)

 

 

Op deze trike heb ik een jaar lang tussen Zutphen en Deventer op en neer gependeld naar het werk. Hij reed fantastisch, maar had drie nadelen: hij is niet snel, je zit zo laag, dat je niet over auto's of heggetjes heen kunt kijken en je kunt er geen smalle fietspaadjes mee op, omdat je daar altijd met een of twee wielen in de berm rijdt. Afgezien daarvan was het een genot om op te rijden. En de fiets bleek ook geschikt als vakantiefiets. Met een Burley Nomad kar erachter kon er heel wat bagage mee.

 

 

En maar zwoegen met zoveel kilo's achter de fiets. Maar ik zat wel lekker comfortabel en ik had op de camping altijd mijn luie stoel bij me.

 

Na een jaar, in september 2019, ruilde ik de fiets toch maar in voor een tweewieler en dat is de Challenge Furai geworden. Toen had ik echt mijn ideale ligfiets gevonden. Snel, licht, hoog genoeg, zeer comfortabel, kortom: een topfiets.

 

 

Op deze fiets zijn lange fietstochten een genot. De fiets is goed geveerd. Het voelt alsof de fiets één wordt met je lichaam. Regelmatig rijd ik er tochten van 100 km op en dan kom ik toch nog fris thuis. Klikpedalen zijn op deze fiets erg prettig: je voeten blijven aan de trappers hangen, zodat je niet je benen omhoog hoeft te houden met spierkracht. Nadeel van deze fiets is, dat het me niet lukt om langzaam en relaxed te rijden: op deze fiets MOET ik snel. Met tegenwind haal ik een kruissnelheid van 25 km/uur, met wind mee meer dan 30 km/uur.

 

In september 2020 kwam ik op marktplaats een prachtige Flevobike trike tegen. Deze fietsen worden sinds de eeuwwisseling niet meer gemaakt, dus je komt ze niet zo heel veel meer tegen. Een Flevobike is een heel ander beestje dan welke andere ligfiets dan ook. Het geniale ontwerp fascineerde me al lang en ik was al een hele tijd op zoek naar een mooi exemplaar met een grote bagagebak. De fiets die te koop stond had een grote bagagebak en ook nog eens heel weinig kilometers op de teller, dus toen ik hem zag, wist ik dat ik toe moest slaan. Deze fiets wordt voornamelijk gebruikt als boodschappenkarretje. De bagagebak is groot, hij heeft een inhoud van zo'n 100 liter. Ruim genoeg voor de wekelijkse boodschappen van een huishouden met twee hongerige pubers.

 

 

Een Flevobike heeft geen gewoon stuur, maar een knik-kantel systeem in het frame. Je stuurt dus niet met je handen, maar met je voeten en gewichtsverplaatsing. Het is echt opnieuw leren fietsen (zie mijn ervaringen in een ander artikel). Nadat ik deze fiets thuis had, heb ik hem gelijk uitgerust met verlichting, klikpedalen, een comfortabeler (Ventisit) matje en nieuwe banden.

Na een paar dagen oefenen op een parkeerplaats en rustige weggetjes, lukte het me om er een paar kilometer mee te fietsen zonder anderen, huisdieren, autolak en mezelf in gevaar te brengen. Ik laadde de bak vol met lege verfblikken die ik nog had staan en reed ermee naar het recycleplein om ze als chemisch afval in te leveren.

 

 

Het valt me op dat de Flevobike een stuk minder snel is dan de Furai, maar dat is ook logisch met het flink hogere gewicht en het extra wiel. Ook de stroomlijn is natuurlijk wat minder. Het stoeltje zit wat meer rechtop dan die op de Furai. De fiets lijkt wel wat sneller dan de ICE Sprint.

Ik vind het wel jammer dat deze fiets niet meer wordt geproduceerd. Je zou zeggen dat in deze tijd van opkomend fietsvervoer en fietskoeriers fietsen zoals dit goed zouden moeten verkopen. Al is het leren fietsen op deze fiets natuurlijk wel een drempel voor veel mensen. Je moet er wel lol in hebben om iets nieuws te proberen en even door te zetten. Voor vervoer van veel spullen is deze fiets echt ideaal.